Ve evet. Devamlılık adına büyük adım. Pazartesi babam geldi. Annemsiz. Ne yapacağım Annemle bilmiyorum. Trabzonda kaldı tek başına, huysuz ihtiyar modunda. Laf etmemem lazım. Ben ondan beter olacağım muhtemelen.Son 1 aydır olan hayata kızgınlığım, kırgınlığım epeyce azaldı. Daha rahatladım. Hastanede yeni gündem servis yemeği. Daha önceden lütfedip yemeklerimize katılmayan arkadaşlar kendilerinin vedalarını istemeye, hatta bir de bir başkası ile birlikte olursa buna da katılmayacaklarını ifade etmeye başlamışlar. Buna artık pes demek lazım. Hele bir de daha önceden benim için yapılan (pardon yapılmayanlar) gözönüne alındığında buna söyleyecek laf bulamıyorum. Ama neyse. Ali Hocamın anlattığı çok güzel bir hikaye var. Türk milletinin mağdurun yanında yer alma isteğiyle ilgili. Ve kimseye mağduru oynama fırsatı verilmemesi ile ilgili. Ama ben yine de böyle düşünmüyorum. Kimsenin oyununu, kimsenin kurallarıyla oynamak istemiyorum artık. Kendim istediğim ve böyle olması gerekli olduğuna inandığım için bu yemekle ilgili olanları yapacağım.Endoskopik USG sayılarım artmaya başladı. Hasta için üzüldüm ama aylardır ötede beride dolanan ve sonuçlanmayan bir hastadan pankreastan aspirasyon yaparak kanser olduğunu ispatladım. Benim kişsel kariyerimde bir dönüm. İnşaallah daha da artıracağım bu sayıları.