Bugün çok mutsuz oldum. Yerleştirilen ve bir ülkü gibi gösterilen çekirdek ailenin anne baba ve çocuklardan oluşan, zamanı geldiğinde çocukların yuvadan uçup kendi hayatlarını kurdukları sistemin nelere mal olduğunu gördüm. Tek başınıza kalıveriyorsunuz hastalığınızda ya da sevincinizde. Sevincinizi paylaşacak insan arıyorsunuz etrafınızda ya da hüznünüzü. Benim için özel olan birisinin başına gelenler nedeniyle düşündüm bunları. Benim kalkıp eve gitmemin bile çok anlamlı gelmesini anlayamadım. Çok doğal bir şeydi aslında yapılması gerekli olandı bu. Ama, çekirdek aile yapısı içinde ortaya çıkan yalnızlık nedeniyle anlamlı gelmişti sevgili hocama, benim oraya gitmem. Esra ile de paylaştım. İstanbul'un hengamesinden uzaklaşmalı, daha çok eş dostlarla, arkadaşlarla vakit geçirmeliyiz. Daha çok hediye alıp daha çok hediye vermeliyiz dedi O'da bana. Hayatı daha duygusal yaşamalıyız. Hüznümüzü de, sevincimize de paylaşmalıyız arkadaşlarımızla. Sabah beni bu kadar depresif hale getiren çekirdek aileden sonra bir başka arkadaşım aradı. Annesi sudural hematom olmuş. Kalktım oraya gittim. Ve arkadaşlığın, akrabalığın değerini orada gördüm. Bir arkadaşımızn hafta sonları kendisinde kalan kızını bırakarak ameliyatını yapmak üzere kalkıp geldiğini, duyan herkesin gelip ameliyat bitene ve hastanın iyi olduğunu görene kadar arkadaşlarının yanında olduğunu gördüm. Aslında benden daha fazla kimse bilemez bir nefesin değerini, bir sesin ne anlama geldiğini. Ama unutuyoruz bazan. Esra ya bir daha dikkatli dilek dile dediğim, o hayatımın en kötü gününü... Arayan sadece bir kişi vardı... Bana sesini duyuran. Aslında bir nefese nasıl da ihtiyacı oluyormuş insanın anlatamam. Ve sevgili Ali Kemal. Seni benim için bu kadar özel kılan bu işte: Sevgili arkadaşım. Ya da mutlu gününüzde yanınızda olmasını da istiyorsunuz insanların. Doçentlik sınavında benimle Cerrahpaşa ya gelip sınavın sonuna kadar, kapıda bekleyen sevgili dostlar. İyi olmayı reddedip adının hakkını vermeye, adil olmaya çalışan, Adnan ADİL, ve tabii ki Ali Kemal.... Hani bir şiir vardı. HAtırlayan var mı bilmem. "YAŞADIKLARIMDAN ÖĞRENDİĞİM BİR ŞEY VAR"